Goodbye Philippines ... Hello Indonesia!

Lieve allemaal,

Voordat jullie denken dat ik gekidnapt ergens in een filippijnse kubo lig, of opgenomen ben in een filippijns klooster.... Maak je geen zorgen, ik leef nog steeds, maar niet meer op de Filippijnen. Ik zit nu in een internetcafe op Bali....

Nienke en ik hebben de pesos voor de roepia's ingewisseld, de schattige tricycles voor stinkende scooters, droge rijstvelden voor frisse groene, het katholicisme voor het hindoeisme,het labelate voor toerist, filippijnse rijst voor indonesische,de red horse (lokaal bier) voor bintang.... Enja, we missen de Filippijnen: het land dat ons hart gestolen heeft, het land dat ons zoveel dingen geleerd heeft, het landmet al haar lieve inwoners waarvan we er een van waren geworden.... Maar zoalsde meeste filipino's vertrekken ookwij, dutch filipina's,naar het buitenland. Het buitenland begint met Indonesie, daarna zal Australie volgen, danNieuw Zeeland entot slot terug naar Azie met Thailand en Maleisie.

VoordatNienke en ik in geuren en kleurenonze belevenissen zullen vertellen (op een andere weblog die ik jullie later zal sturen), eerstmijn afscheidop Damascus. De laatste maanden voor mijn vertrek 31 maart,kreeg ik al een beetje een onbestemd gevoel.Aan de ene kant had ik erg veel zin om te gaan reizen met Nienke,aan de andere kant wilde ik niets liever danblijven inhet vertrouwde Damascus en de warme familie. De laatste tijd op Damascus was erg fijn.Het gewone leven, devaste rituelen,mijn werk, de kinderen, de jongens.Zelfs de rijstwas ik al enigszins beginnen te waarderen.

Eind februari kon ik Nienke mijn leven op Damascus laten zien.Het was erg leuk om haar eindelijk, na alle verhalen,mijn leven als filipina op het platteland te laten zien. Ook zij werd ontzettend hartelijk ontvangen door de Damascans.De eerste dag hebbenwe Payatas bezocht, een van de bekendste en grootste vuilnisbelten in Manila waar vele gezinnen wonen en werken.Kinderen en volwassenen van alle leeftijden dwalen rond tussen de vuilnis om ietsverkoopsbaars te vinden om zo maar geld voor eten te hebben. Een zeer trieste bedoening.We hebben die dag eten, kleren en speelgoed uitgedeeld om deze mensen een kleine opsteker te geven, alwas het waarschijnlijk maarvooreen dag.... De volgende dag heb ikBethlehem en St Martin, twee andere projecten van Filibata, laten zien. Uiteraard hebben we ook een avond doorgebracht en videoke sferen en hebben we de sterren van deFilippijnse hemel gezongen.....

Toen Nienke weer naar Cebu vertrok, kwam mijn afscheid toch wel heel dichtbij. Ik heb in de laatste maand mijn laatste workshop aan deteachers gegevenen in de DLC waren we druk met de voorbereidingen voor de graduation. Jaja, onze schatjes zouden officieel gehuldigd worden. En op 21 maart was het zover. Met een officiele graduation cap (heerlijk Amerikaans) op hun hoofd riep Tina de kids een voor een naar voren tijdens een nog officieler muziekje.We hadden een programma in elkaargezet met performances, speeches and officiele huldigingen.Mijn eerste performance was nogal legendarisch, eeninspirational messagein tagalog. Nanay had gelukkig mijn engelse versie vertaaldnaar Filipino. Toch bleef het verdraaid lastig om woordendie voor mij als chinees in de oren klinken fatsoenlijk uit te spreken. Gelukkig konden de kids en de ouders me verstaan enwaren zeblij verrast.De awarding was nogal een big deal enwederom zeer Amerikaans, 'the best in' van alles en nog wat en 'most' wat je maar kunt bedenken, kwamen langs. Voor alle prijzen hadden we de mooiste medailles en lintjes gemaakt.Tijdens de graduation heb ik de teachers toegesproken en ze een certificaat uitgereiktvoor de training die ze de afgelopen zes maanden bij mij hadden gevolgd. Alle workshops andpraktijk trainingwerd voor hen nutastbaar.

Na deze belangrijke dag was het schooljaar afgesloten en hadden de kids vakantie. Eigenlijkvoor mij een heel goed moment om te gaan. De vrijdag voor mn vlucht hadden de Damascans een farewell party voor me georganiseerd. Nanay had heerlijk eten bereid ende jongens en de staff hadden een superlieve dans ingestudeerd. Ik moet zeggen dat mn ogen toch wel begonnen te prikken toen ik iedereen zo vol overgave voor mij zag dansen. Als afscheid moest ik ook met alle jongens een solo dans doen, erg schattig. Toen kwam mijn speech. Ik had er erg tegenop gezien, omdat ik bang was voor alle emoties die los zouden komen. Maar het viel mee. Ikheb iedereen bedankt voor de prachtige tijd dieheb mogen beleven in het mooie en warme Damascus. Vervolgens hadden de meesten nog een lieve boodschap voor mij... Na alle toespraken was het tijd voor mn laatste videoke avond, die ik uiteraardoptimaal benut heb....

En nu zittenNienke en ikin Bali met ons hoofd eigenlijk nog een beetjeop deFilippijnen. We vinden het hier ontzettend duur, de mensen zijn niet zo lief als op de Filippijnen en ze spreken al helemaal niet hetzelfde engels...We zijn dus nog een beetje aan het afkicken en acclimatiseren. Maar we hebben de tijd. Komende zes maanden zullen we nieuwe culturen gaan ontdekken, en waarschijnlijk veel eerder dan verwacht, leren waarderen.

Vanaf een verse weblog zullen Nienke en ik jullie op de hoogte houden van al onze avonturen als dutch filipina's op wereldreis!

Ik wil jullie ontzettend bedanken voor het volgen van mijn verhalen enjullie betrokkenheid!

Wordt vervolgd!

Liefs, Berber.

In de politieauto het nieuwe jaar in...

Allereerst bedankt voor al jullie gelukwensen voor het nieuwe jaar! Jullie natuurlijk ook allemaal een spetterend nieuwjaar toegewenst!

Helaas heb ik het oude jaar niet al te best uitgeluid... Op oudejaarsavond kwamen we thuis van de mis en bleek er ingebroken te zijn in ons huis. Mijn telefoon en geld waren gestolen en ook een andere telefoon en een laptop waren weg. Mijn vader ontdekte een open raam en een gemollesteerd traliewerk in de kamer en zodoende werd de politie gebeld. Geheel tegen de Filippijnse verwachting in stond de politie meteen op de stoep, wat ertoe leidde dat we midden in de nacht in een politie auto door de omgeving op patrouille gingen. Weer eens wat anders, zullen we maar zeggen... Maar goed, ik ben nu dus niet meer bereikbaar op mijn filippijnse nummer. Ondertussen heb ik al een nieuwe telefoon gekocht met het volgende nummer: +639166697516.

Op het moment zit ik in een internet cafe met mijn ouders in Baguio, het noorden van Luzon. Vorige week dinsdag heb ik ze van het vliegveld gehaald en zijn we eerst naar Damascus gegaan om hen kennis te laten maken met mijn leven daar. Superleuk dat zij nu ook echt kunnen zien hoe ik daar leef... Nu zijn we op doorreis naar de beroemde rijstterrassen in Banaue.

Waarschijnlijk zal ik jullie de volgende keer zeer jaloers maken met een foto van ons midden tussen de rijstvelden! Haha!

Tot de volgende keer!

“We Damascus Foundation wish you a merry Christmas and a happy new year”

Allereerst wil ik iedereen bij deze een hele fijne kerst toewensen en alvast een goed 2010!

Ik moet zeggen dat de tijd wel heel snel gaat en ik realiseer me dat ik al een behoorlijke tijd niets geschreven heb... Bij deze een update.

Heel Damascus is al maanden volop in kerstsferen. De keuken, de office en de dorm waar de jongens slapen zijn omgetoverd tot een ware kerststal en de ouders van de DLC kinderen streden tijdens het kerstfeest afgelopen zondag in twee groepen om de 'best-christmas-decoration-award'. Beide scholenlokalen waren tot in de puntjes verzorgd met kransen, kersttakken, en allerlei andere kerstige versieringen. Het is niet zo dat de versieringen ingeslagen worden zoals bij ons de kerstballen, engeltjes, etc. Alle decoraties zijn handgemaakt en in de meeste gevallen vervaardigd van lege blikjes, kapotte cd's, gedroogde taken of ander afval materiaal. Ik sta er echt van te kijken hoe creatief iedereen ermee is.

Niet alleen qua decoraties is de kerstsfeer voelbaar, ook de muziekkeuze staat overal al maanden op de 'all I want for Christmas is you' stand. En dan kunnen wij natuurlijk niet achterblijven. Met de Damascus familie zijn we weken geleden begonnen met het instuderen van Christmas Carols voor de 'Caroling' (het bij rijke gezinnen langsgaan om een paar carols te zingen en in het beste geval vervolgens een flink bedrag in ontvangst te nemen). Twee weken geleden zijn we begonnen. Met zijn allen in het donker in de jeepney (onze nieuwe jeep heeft gekleurde lampjes, heel gezellig dus), langs de verschillende huizen om heel uitbundig de nummers te zingen en vervolgens hard te juichen wanneer de gulle gever ons maar liefst 500 of 1000 pesos doneerde. Ik moet zeggen dat, afgezien van de temperatuur, het kerstgevoel helemaal in me naar boven komt wanneer we met zn allen enthousiast staan te zingen onder een fantastische sterrenhemel en Vikay het slotakkoord ''We Damascus Family wish you a merry Christmas and a happy new year' erin gooit.

Afgelopen zondag hadden we de hele dag kerstfeest. ‘s Ochtend voor de DLC kinderen en de ouders en ‘s middags voor de Damascus family. We hadden lootjes getrokken en ik had Tay Gah, een van de koks. Ik had twee kussenslopen gekocht waarop ik hem en zijn gloednieuwe vriendin getekend had, helemaal in love. Hij werd er een beetje verlegen van, maar was gelukkig wel heel blij met zijn cadeau. Naast de gift exchange hadden twee jongens spelletjes georganiseerd en moest iedereen een performance geven. Met alle meiden hadden we een dans gemaakt op het zeer originele 'all I want for Christmas is you'. Het spelletjes- en dansfestijn eindigde natuurlijk in een oude vertrouwde karaoke avond. Helaas werd de feestvreugde bruut verstoord terwijl ik net met alle overtuiging het overgevoelige 'my heart will go on' stond te zingen. De stroom viel uit. Achteraf maar goed ook, want de volgende dag moesten we heel vroeg op. We gingen op trip naar het strand in Bataan ter gelegenheid van Irene's afscheid. Erg leuk dat we vroeg in bed lagen, iets minder dat we onze tas moesten pakken in het pikkedonker...

De volgende dag vertrokken we in twee jeepneys vol met eten, tassen, tenten en het overgrote deel van de Damascus family. Aangekomen werden we verblijd met een prachtig strand en een echt vakantiegevoel! Tijdens het opzetten van de tenten kwamen we erachter dat er nogal wat onderdelen misten, wat erop neer kwam dat Ilona, Irene en ik in alleen een binnentent zonder haringen en matjes sliepen... Maar goed, sommige jongens hadden niet eens een tent of iets wat erop leek. Al met al waren het drie heerlijke dagen. Op het strand hangen, zwemmen, schelpen en krabben zoeken, spelletjes doen in het zand, van de prachtige zonsondergang genieten, vanuit je bed direct in de zee springen, etc.

Na drie dagen kwamen we helemaal voldaan terug om ons vervolgens ons op kerstavond voor te bereiden. Dat is hier nogal een big deal. Eerst naar de nachtmis en daarna eten, veel eten. De band van de kerk had gevraagd of Irene en ik tijdens de avondmis in het koor wilden zingen. Natuurlijk wilden we dat. Zodoende stonden we ‘s avonds in een afgeladen kerk alle mogelijke Christmas Carols en een aantal tongbrekende tagalog nummers te zingen. Erg leuk!

Wat minder goed nieuws, ik ben tussen alle bedrijven door alweer 26 geworden. Leuke bijkomstigheid was wel dat ik allemaal leuke en lieve berichtjes en kaartjes van jullie kreeg. Bedankt hiervoor! Mijn verjaardag hier was een hele bijzondere ervaring en is breeduit gevierd. Het begon ‘s ochtends vroeg al toen de jongens 'happy birthday' stonden te zingen voor onze deur. Vervolgens kwamen er allemaal DLC kinderen me thuis allemaal bloemen brengen voor m'n verjaardag. Voor hen had ik overdag spelletjes georganiseerd met aansluitend spaghetti eten (een ware traktatie voor alle filipino's). Zaterdag had ik samen met de andere Damascus members die in November jarig zijn een groot diner en feest georganiseerd. Uiteraard met karaoke!

Naast alle kerst- en verjaardagsvreugde moest er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Afgelopen weken heb ik me bezig gehouden met het 'Hygienic skills project'. De laatste tijd viel het me steeds vaker op dat de kinderen hun handen niet wassen, ze niet altijd fris ruiken en soms op de grond plassen in plaats van op de wc. Een tijdje geleden heb ik met jullie gedoneerde geld (van onder andere mijn afstudeerborrel) tandenborstels, tandpasta, bekers, handdoeken en zeep voor de kinderen gekocht. We hadden een aantal lessen gestart waarin de kinderen leerden hoe zichzelf te verzorgen en ik had iemand uitgenodigd die een workshop aan de ouders en kinderen kwam geven over verzorging en voeding. Ook kregen ze les in tandenpoetsen en handenwassen. Erg leuk om te zien hoe kinderen enthousiast kunnen worden van handen wassen en tanden poetsen. Ze stonden te dringen om ook maar het 'handen-was-dansje' te leren. Elke dag kunnen ze nu de geleerde vaardigheden in de praktijk brengen. Ik heb namelijk ingevoerd dat voor elk ontbijt en lunch de handen gewassen moeten worden en erna de tanden gepoetst moeten worden. Vooralsnog doen alle kinderen het heel braaf en is het ‘s ochtends in de keuken heel vrolijk met alle gekleurde tandenborstels en bekers. Het belangrijkste is uiteraard dat de kinderen nu allemaal fris en fruiting zijn! Namens hen hartelijk bedankt! (Op de Damascus site staat een kort verslag en zijn een paar foto's geplaatst: http://www.damascus.org.ph/news_details.php?id=55). De Damascus site staat nu trouwens ook bij de links vermeld.

Alvast een goed uiteinde toegewenst voor iedereen!

Pap, mam, ik zie jullie dinsdag op het vliegveld!

Liefs Berber

Karaoke, karaoke en karaoke!

Celine Dion, Whitney Housten, Ace of Base, Alanis, the Beatles, etc. Ik heb ze allemaal geimiteerd tijdens mijn Filippijnse karaoke-doop vorige week. De gelegenheid was de eerste verjaardag van Mary, het dochtertje van Tina, een van de Damascus collega's. Bij haar thuis stond de apparatuur (en uiteraard ook een hele tafel vol met eten) al klaar. Met de hele Damascus familie gingen we op bezoek en deden we ons tegoed aan alle lekkernijen en de zangkunsten van de visite (en onszelf). Natuurlijk kreeg ik de microfoon ook in de hand gedrukt en kon ik het overgevoelige 'my heart will go on' ter gehore brengen. Wat heerlijk om mijn grote liefde voor karaoke niet meer onder stoelen of banken te hoeven schuiven! Gewoon de hele middag karaoke-en en niemand die het irritant vindt, wieha!

Naast karaoke moet er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Vorige week ben ik met de leerkrachten de buurt rondgegaan om leerlingen van de DLC thuis te bezoeken. Erg leuk om de kinderen ook in hun thuissituatie te zien. We hebben foto's gemaakt van de kinderen, hun familie en hun huis, zodat we de thuissituatie wat beter in beeld konden krijgen.

Twee dagen later hebben we een 'Milo Olympic' georganiseerd, oftewel een spelletjesochtend met aansluitend Milo (filippijnse chocomelk) drinken. Grappig om te zien dat spelletjes die ik als 'oud hollands' zou kwalificeren toch niet zo hollands blijken te zijn. Zo doen filippijnse kinderen ook gewoon aan zaklopen (natuurlijk wel met rijstzakken), lepel-met-ei estafette, stoelendans, touwtrekken, etc. Al met al was het een groot feest en vonden de kinderen het helemaal leuk. Vooral toen ze aan het eind van de ochtend een heuse Nederlandse ballon kregen.

Naast dergelijke activiteiten ben ik nu bezig mert het curriculum vast te leggen. Om ideeen te krijgen en te kijken welk curriculum andere scholen gebruiken heb ik vorige week een tripje naar drie preschools in de buurt georganiseerd. Op elke school kregen we een rondleiding en kreeg ik de mogelijkheid vragen te stellen en de lesprogramma's in te zien. De volgende dag hebben we het bezoek geevalueerd en heb ik de leerkrachten gevraagd na te denken over dingen die ze gezien hadden die we misschien ook in de DLC kunnen gebruiken. Als ik weer terug ben uit Cebu gaan we denk ik een en ander concretiseren.

Over Cebu gesproken. Ik vertrek morgen voor twee weken naar Cebu om Nienke op te zoeken en om een ander project van Filibata in de buurt te bezoeken. Het gaat om een high school op een klein bounty eiland (oh, wat vervelend). Ook meteen een mooie gelegenheid om mijn nog steeds reflecterende benen aan de zon bloot te stellen.

Vorige week zaterdag hebben we een door de tyfoon getroffen gebied bezocht en hebben we de ingezamelde spullen uitgedeeld. Hartelijk dank voor jullie donaties! Van het geld hebben we noodles, melk, sardientjes en andere etenswaren gekocht. De hele week waren we druk met het inpakken van pakketten. Elk pakket bestond uit wat kledingstukken, een zak rijst en andere voedingsmiddelen. Op zaterdagochtend vertrokken we met zn allen in twee jeepneys volgeladen met 550 pakketten richting rampgebied. Onderweg zagen we de restanten van het natuurgeweld, ondergelopen straten en huizen en veel troep. De eerste bestemming was een highschool omgebouwd tot evacuatiecentrum. De mensen stonden al voor de hekken te dringen om een pakket in ontvangst te nemen. De foreign volunteers (waaronder ik) mochten de pakketten uitdelen. Heel bijzonder om ter plaatse concrete hulp te kunnen bieden. De mensen waren allemaal erg dankbaar en blij. Uiteindelijk hebben we drie evacuatiecentra bezocht en hebben we 550 families kunnen helpen.

Eenmaal terug in Damascus is het gek te beseffen dat je eigenlijk heel makkelijk weer overgaat tot de orde van de dag. Er had zich een leerkracht gemeld die graag vrijwillig in de DLC wilde komen werken. Afgelopen maandag heeft ze een proefles gegeven en ik was onder ander degene die mocht beoordelen of we haar zouden aannemen. Uiteindelijk hebben we besloten dat ze mocht blijven. Ik mag beslissen welke taken ze krijgt. Voor komende weken heb ik haar wat afgebakende taken gegeven en als ik weer terug ben ga ik haar denk ik wat structurele taken geven.

Tot zover weer een update. Foto's kan ik helaas nu niet plaatsen. Nanay Bessie heeft mn usb geleend waar alles opstaat. Volgende keer komen er foto's! En dan misschien ook wel Cebu vakantie foto's!

Oh ja, voor het geval jullie mij misschien een pakketje willen sturen, doe dat niet naar het adres dat ik eerder vermeld heb. Pakketjes kunnen ivm veiligheids redenen beter naar Robert, de Damascus director, gestuurd worden:

Robert G. Tiangco

21 Cresta St.

Sta Mesa heights

Quezon city, Manila

Philippines

Tot de volgende keer!

Liefs Berber.

Hulp gevraagd voor slachtoffers Tyfoons...

Lieve allemaal,

Zoals jullie misschien al wel gehoord en gezien hebben in het nieuws hebben de Filippijnen het nog steeds zwaar te verduren. Tyfoons en overstromingen zijn het nieuws van de dag en er komen steeds meer getroffen gebieden bij. De hulp vanuit de regering gaat voornamelijk uit naar de plaatsen die het laatst getroffen zijn, maar de eerder getroffen gebieden hebben uiteraard ook nog steeds hulp nodig. Bij ons in de provincie (Bulacan) zijn bijvoorbeeld gebieden waar de mensen hun huis niet in kunnen omdat alles nog onder water staat en waar het drinkwater besmet is. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat we hier in Damascus erg veel geluk hebben gehad. En het is soms heel onwerkelijk te beseffen dat mensen hier in de buurt niet dat geluk hadden en nu zonder huis, kleding en drinkwater zitten. Om deze mensen te helpen gaan we volgende week met de Damascus familie naar een getroffen gebied hier in de buurt om geld, kleren en andere bruikbare spullen te brengen. We staan de helft van onze rijst af en iedereen is al druk bezig met het inzamelen van spullen en geld. Nu weet ik dat ik jullie al eerder om een bijdrage gevraagd heb, maar toch wil ik vragen of jullie misschien een (klein) geldbedrag over hebben voor de getroffen gezinnen bij ons in de buurt om hun bestaan weer enigszins leefbaar te maken. We gaan het geld en de spullen persoonlijk brengen en kunnen dus met eigen ogen zien waar het terecht komt. Je kunt je donatie storten op mijn rekeningnummer (3214 75 046 tnv A.W. van Dalfsen). Als je geld wilt overmaken zou je mij dan eerst willen mailen hoeveel je overmaakt, dan kan ik het (mocht het nodig zijn) eerst even voorschieten. Alle beetjes helpen! Alvast heel erg bedankt namens Damascus!

Het enige wat we hier op Damascus van het noodweer meekrijgen is het regelmatig uitvallen van de electriciteit. Soms duurt het twee uur voordat we weer stroom hebben, soms een week. Vorige week zaten we bijvoorbeeld zeven dagen zonder electriciteit. Dat betekende dat alle activiteiten vanaf de namiddag in een sfeervol kaarslicht plaatvonden: eten bij kaarslicht, gitaar spelen bij kaarslicht, scrabbelen met de jongens bij kaarslicht, etc. De afwezigheid van stroom zorgde er ook voor dat we op den duur geen water meer hadden en moesten douchen met een emmer water (opgehaald door een van de residents..). Behoorlijk back to basic dus...

Ondanks alle vreselijke berichten, gaat het leven hier natuurlijk gewoon door en begin ik ondertussen al aardig te wennen aan het Filippijnse leven. En wonder boven wonder, ook aan het rijst eten. Ik werd laatst nog geprezen omdat ik voor een tweede keer rijst opschepte. Hulde voor Ate Burber! Verder leer ik steeds meer over de Filippijnse specialiteiten. Een daarvan is “Halo halo”, een melkachtige zoete drank met ijs, vruchten en bruine bonen. Gekke combi, maar eigenlijk best lekker. De Filippijnse bananen-loempia is een van mijn favoriet en de mango’s (de nationale vrucht) zijn hier goddelijk!

Eigenlijk pas ik heel goed in de Filippijnse cultuur. Ze houden hier namelijk heel erg van zingen. Op elk moment van de dag hoor je ergens in de omgeving wel iemand een liedje zingen met behulp van een karaoke apparaat. Zonder enige gene gooien de mensen hier al hun ziel en zaligheid in het zingen van (over het algemeen zeer gevoelige) songs. Zo ook de stoere jongens hier. Een van hen heeft zijn zangkunsten al vastgelegd op mijn mobiel en een andere resident zingt de hele dag het lied “she’s so vulnerable”. Als je iemand vraagt om een liedje te zingen is dat geen probleem en word je met alle liefde en gevoel toegezongen. Ik doe natuurlijk gezellig mee en heb dan ook al vaak het (zeer gevoelige) “het is een nacht” ter hore gebracht. Binnenkort gaan we een karaoke machine huren en dan kan het feest pas echt beginnen…

Een andere reden waarom ik heel goed in deze cultuur pas, is het feit dat ze hier van een witte huid houden. Hoe witter, hoe beter. Ik mag geen shorts aan, omdat de jongens dan teveel naar mijn mooie witte benen kijken (wieha! eindelijk kan ik de blits maken met mijn melkflessen – ik mag gelukkig wel kniebroeken aan). In de winkels worden alle verzorgingsproducten dan ook gelabeld met “whitening”: whitening dagcreme, whitening bodylotion, whitening scrub, etc.

Minder goed nieuws is dat ik afgelopen week een oorinfectie heb opgelopen, waarvoor ik naar een oorspecialist ben geweest. De tocht erheen was eigenlijk al een avontuur op zich. De bus die we normaal gebruiken was kapot, waardoor de kok me aanbood om met de motor te gaan… En daar ging ik, achterop de motor door de rijstvelden, wieha! Vervolgens door het hectische verkeer bestaande uit toeterende tricycles en jeepney’s. Het verbaast me elke keer weer dat iedereen precies schijnt te weten hoe te handelen in de verkeerschaos. Aangekomen bij de kliniek kreeg ik oordruppels, een hele batterij aan pillen en de opdracht om volgende week terug te komen. Dat was afgelopen donderdag. Dit keer geen motoravontuur, maar met de gerepareerde bus en het marktteam mee, waardoor mijn controle bezoekje uiteindelijk de hele dag in beslag nam. Maar ach, zitten in een bus en naar buiten kijken is hier eigenlijk al een ervaring op zich, dus heb ik me maar niet drukgemaakt over mijn planning die hierdoor in de soep liep. In ieder geval een teken dat ik ook aan de Filipino-time gewend begin te raken…

Tot de volgende keer! (Dan heb ik waarschijnlijk foto's van het getroffen gebied dat we gaan bezoeken en kan ik laten zien waar de donaties precies heen zijn gegaan).

Liefs Berber

Tyfoon en overstromingen...

Lieve allemaal,

Hier even een berichtje om te laten weten dat ik ok ben, ondanks dat ik zaterdag de hele dag in het door overstromingen getroffen Manila zat.

Het regende de hele dag al in Manila afgelopen zaterdag, maar we hadden niet echt door dat de overstromingen zo heftig waren. Toen we uit de mall liepen om naar huis te gaan liepen we wel tot onze enkels in het water en was het een heksenketel in het openbaar vervoer. Eenmaal in de overvolle bus naar DRT duurde het twee uur voordat we vertrokken. Iedereen vroeg zich af waarom het zo lang duurde, totdat we op de tv voorin de bus het laatste nieuws zagen. Noodsituatie uitgeropen in Manila, hevige overstromingen, etc. Jullie hebben het vast allemaal al gehoord. Heel bizar om in Manila te zijn en vervolgens het rampnieuws over Manila te zien... Kon het haast niet geloven. Verder hebben we eigenlijk weinig van de calamiteiten meegekregen. De enige hinder die we ondervonden was een vertraging van 12 uur. We hebben in de bus moeten overnachten en kwamen de volgende dag om 5 uur s ochtends op de markt in Angat aan, vanwaar we een tricycle naar Damascus hebben genomen. De mensen waren al volop bezig met het opzetten van de markt en dus hadden we de mogelijkheid om even wat eten te halen (het diner hadden we namelijk overgeslagen, we dachten wel thuis te kunnen eten...). Het was nog half donker en de stroom was uitgevallen door de tyfoon, dus waren alle kraampjes verlicht met kaarsen. Heel aparte sfeer zo supervroeg in de morgen... Onderweg in de tricycle zagen we wat de tyfoon in de buurt had aangericht: Omgewaaide bomen, ingestorte huizen, enorme rotsblokken op de weg. We moesten twee keer de tricycle uit omdat de weg vol lag met puin en bomen. Aangekomen op Damascus was het een grote ravage. Gelukkig geen ingestorte huizen of overstromingen, maar overal lagen takken en bladeren. We hebben het geluk dat we in de bergen zitten en zodoende geen last hebben van overstromingen. We hadden voordat we weggingen de luiken niet dichtgedaan, dus in ons huis was het ook een bende. Plassen water op de grond en al mijn boeken die ik op tafel had laten liggen waren kletsnat... Maar goed, niks vergeleken bij wat andere mensen hebben moeten doorstaan.

Gisteren was ik in Baliuag, een nabijgelegen dorp, waar de storm veel erger had huisgehouden. 73 doden en nog 11 vermisten... Ik zag vanuit de tweede verdieping van een schooltje de rivier die de overstroming had veroorzaakt. Vreselijk om te zien en te horen wat het natuurgeweld allemaal had aangericht.

Omdat er donderdag een nieuwe tyfoon wordt verwacht, is er geen school deze week. Voor de gezinnen wel spannend, omdat sommige in gevaarlijke gebieden wonen. Zo woont een meisje uit een van de DLC klassen tegen een heuvel aan, waar afgelopen weekend rotsblokken rakelings langs het huis vlogen.

Het enige waar we hier last van hebben is dat we al twee dagen geen electriciteit hebben. Ik kan nu even op de computer omdat er een generator heel hard naast me staat te razen. Verder is het op Damascus gelukkig tyfoon-proof, zolang we de luiken maar dichthouden. Misschien dat een aantal gezinnen hier nog wel komen schuilen...

Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs, Berber.

P.S. Bedankt trouwens voor al jullie reacties! Erg leuk!

Ate Burber op Damascus

Hallo allemaal,

Hier een tweede bericht vanaf de Filippijnen! Ik ben nu bijna twee weken op Damascus en begin zo langzamerhand een beetje te wennen aan het leven hier. Ik moet zeggen dat iedereen hier ontzettend hartelijk en lief. Ik voel me echt een onderdeel van de Damascus familie. Ze noemen me bijvoorbeeld ' Ate', wat oudere zus betekent. Voor mannen wordt 'Kuya' gebruikt. Afgelopen zondag zijn we naar de kerk geweest met z'n allen en dan voel je je echt een gezin als je zo samen de kerk binnenloopt. Hetzelfde gevoel had ik vandaag tijdens de graduation van de kok en twee jongens, waar ik heen ben geweest. Alledrie hebben ze een massage therapy course gevolgd, die vandaag werd afgesloten met een officiele diploma uitreiking. Met z'n allen kwamen we binnen en joelden we toen de drie jongens naar voren kwamen. Irene (andere NL vrijwilliger die vrijdag is teruggekomen van een vakantie) en ik moesten echter helemaal vooraan komen zitten. Wij, als foreigners, waren speciale gasten en kregen een speciale zitplek naast de burgemeester en andere belangrijke mensen. Het was ook de bedoeling dat wij in de rij gingen staan om alle deelnemers te feliciteren met hun certificaat. Dus heb ik vandaag iets van 200 filippijnse handen geschud, overkomt me niet elke dag.. Voor de drie jongens hadden we als soort van cadeau een hoed geknutseld (zo een die ik ook altijd voor de kinderen op Jettepet voor hun verjaardag maakte). Ze waren blij verrast!

Wat me opvalt is dat eten hier erg belangrijk is. Ik dacht dat ik altijd wel kon eten, maar de Filippino's spannen toch echt de kroon. Het ontbijt zit nog vers in de maag of er moet alweer een snack gegeten worden.Ze bedoelen dan (helaas) geen koekje of chocola of iets dergelijks. Nee, meestal is een snack een bak noodles, pasta, etc. Een uur later is het alweer tijd voor lunch. Tussendoor weer een 'hartige snack' om vervolgens met een volle buik aan het diner te beginnen. Helaas voor mij wordt hier enkel een rijst dieet voorgeschreven. 's Ochtends eet ik rijst (soms met vis, erg heftig op de vroege morgen (07.00) moet ik zeggen), als lunch weer rijst en het diner bestaat, je raadt het al, ook weer uit rijst. Als er geen rijst geserveerd wordt hebben de Filippino's in principe niet gegeten. Ze verbazen zich er dan ook over dat ik steeds van die, in hun ogen, muizebeetjes opschep. 'You eat more rice!' heb ik al vaak te horen gekregen.

Afgezien van het rijstdieet heb ik het prima naar m'n zin. Ik kijk m'n ogen uit en vind het heel bijzonder om hier op Damascus het land en de Filippino's te leren kennen. Afgelopen donderdag nam Nanay (betekent: moeder) Bessie me mee naar de markt om inkopen voor de keuken te doen. Samen met de kok en een chauffeur gingen we op weg (om 06.00!).Na ongeveer twee uur rijden arriveerden we op de markt. Eerst moest er uiteraard ontbeten worden. Ik zou het eigenlijk meer een diner noemen (groentestoofschotel, kip, bbq spies, soep en een hele bult rijst uiteraard). Met een goedgevulde buik de markt op. Wow! Overal mensen, kraampjes, kleuren, bedrijvigheid. Een heel andere wereld, waar eigenlijk alles verhandeld wordt: van dode kikkers tot nep havayanas en van puppie hondjes tot tweedehands kleding. En groot! Het leek net een dorp op zich. Ik werd overal mee heen gesleurd. Overtussen werd ik van alle kanten bekeken. De mensen daar zien niet zo vaak een (in hun ogen) grote, blanke dame met rossig haar. Ik voelde me soms net een attractie. Op de terugweg moest er nog het een en ander gebeuren. Nanay Bessie moest nog naar een condoleance. Aangekomen moest ik ook perse mee naar binnen. Tegen alle verwachting in was het een gezellige boel en kakelden alle dames vrolijk door elkaar. Allemaal vriendinnen van Nanay Bessie die erg in me geinteresseerd waren en waar ik eigenlijk hele leuke gesprekken mee heb gehad. Natuurlijk kreeg ik ook weer een groot bord rijst met een of ander prutje voorgeschoteld..pfff Hoeveel kun je eten op een dag. Dit bleek de snack te zijn, want we gingen onderweg ook nog eten in een van de enorme shoppingmalls die de Filippijnen rijk is.

Zondag heb ik voor het eerst in een tricycle gezeten, een van de meest gebruikte vervoersmiddelen op de Filippijnen. Het is een soort scooter met zijspan met vrolijke kleurtjes. Samen met Irene ben ik naar de markt in Anget (nabij gelegen dorpje) geweest. Het was net een tochtje met de achtbaan. Je vliegt soms alle kanten op en het hobbelt behoorlijk, maar het is voornamelijk erg leuk!

Afgelopen maandag was het een National Holiday en ben ik met de staff en de jongens naar de rivier geweest. Eerst een half uur lopen over kronkelweggetjes door rijstvelden, over een best wel hele hoge touwbrug over een rivier, door jungleachtige gebieden om vervolgens bij een wel heel mooie zwemstek aan te komen. Zoals je de subtropische Center Parcs-achtige zwemparadijzen in NL ziet, maar dan echt! Erg leuk om met de stroming mee te drijven en in een natuurlijk bubbelbad tussen de rotsblokken te chillen. Het is niet echt gepast om alleen bikini aan te hebben en daarom had ik een soort 'afzwem-outfit' aan. Dat het ineens begon te regenen bleek niemand te storen (waarom eigenlijk ook niet). Uiteindelijk ook weer teruggelopen in stromende regen. Ach ja, natte kleren had ik toch al.

Wat werk betreft ben ik ook al aardig op dreef. Ik observeer nu elke dag beide leerkrachten en na de lessen hebben we een gezamenlijke evaluatie over de lessen. We bespreken wat goed ging en wat misschien verbeterd kan worden. Ze willen graag tips van mij en maken dan vaak ook driftig aantekeningen als ik m'n feedback geef. Deze week hebben we samen het toetsrooster gemaakt voor het hele jaar. Er is niet echt een bestaand vastgelegd curriculum. De leerkachten bedenken vaak zelf wat of halen ideeen uit de algemene nationale kerndoelen voor Kinder en Preperatory (preschool onderwijs). Binnenkort ga ik deze kerndoelen omzetten in een lesprogramma, zodat er een vast curriculum komt. Aankomende dinsdag begin ik met het geven van workshops aan de leerkrachten, te beginnen met 'the general rules of teaching'. Het is de bedoeling dat ik vervolgens wekelijks een workshop geef over dingen waar de leerkrachten tegenaan lopen of meer over willen leren. Een van de leerkrachten heeft nogal een orde probleem, dus voor komende tijd genoeg te doen!

Maar vooralsnog is het eerst weekend. Morgen gaan we met de Damascus ladies naar Manila: naar de bios, ' malling' (waar shoppen mee wordt bedoeld, dat gebeurt hier alleen in een shoppingmall) en hoogstwaarschijnlijk ook weer veel eten...

Groetjes vanaf het Filippijnse platteland!

P.S. Foto's zal ik binnenkort ook weer plaatsen.

Verblijf op Damascus

Lieve allemaal,

Hier het eerste berichtje van mij vanaf de Filippijnen! Zondagmiddag ben ik samen met Nienke uit Amsterdam vertrokken om aan ons grote avontuur te beginnen. We vlogen samen naar Hongkong, waar onze wegen zich scheidden. Zij nam het vliegtuig naar Cebu en ik vertrok naar Manila. Hier werd ik opgehaald op een speciale ophaalplaats (lees: weg met aan de ene kant letters van het alfabet waar de passagiers onder de beginletter van hun naam kunnen staan met aan de andere kant schreeuwende en zwaaiende Filippino's die de aandacht van de aangekomen passagiers proberen te trekken). Gelukkig stond er voor mij ook iemand te zwaaien en zo stapte ik in de auto en kon mijn Filippijnenavontuur beginnen. We moesten dwars door Manila om op de plek van bestemming te komen. Ik keek mijn ogen uit in de auto. Overal raasden felgekleurde jeepney's (typisch Filippijns vervoersmiddel: een tot bus omgebouwde jeep met allerlei versieringen) voorbij en toeterden alle andere auto's en bussen je bijna de oren van het hoofd. Regel: wie het hardst toetert of afsnijdt heeft voorrang. Voordat we de bergen ingingen, was het plan eerst te lunchen bij de ouders van Robert (de directeur van Damascus, die me ophaalde). Hier aangekomen heb ik mijn eerste Filippijnse eten gehad. Het zal de meeste niet verbazen, rijst! Maar gelukkig ook een heerlijke omelet, 'stewed pork' en overheerlijke tropische vruchten. Vervolgens gingen we op weg naar Damascus, mijn verblijfplaats. Onderweg keek ik wederom mijn ogen uit. We reden door een prachtige omgeving met rijstvelden, palmbomen en gekleurde huisjes. Het viel me op dat alles ontzettend groen was. Eigenlijk niet heel verwonderlijk hoorde ik later. Het had namelijk twee weken voordat ik kwam aan een stuk door geregend. Maandag was de eerste zonnige dag sinds tijden (heeft zo moeten zijn blijkbaar.. ). Uit eindelijk kwam ik redelijk uitgeput van de lange reis aan op Damascus. Damascus is oorsronkelijk een verblijfplaats voor drugsresidents waar ze traning krijgen om vervolgens de maatschappij weer in te kunnen. Sinds kort is er ook een schooltje opgericht waarin jonge kinderen uit arme gezinnen kleuteronderwijs kunnen volgen en waar ik komende tijd ga werken. Op het terrein bevindt zich ook een ' governance house', waar ik verblijf. Aangekomen op Damascus werd ik hartelijk ontvangen door de staff, de leerkrachten en de jongens. 's Avonds om 19.00 gingen we met z'n allen gezamenlijk eten. Er was minder goed nieuws omdat er twee jongens waren weggelopen, maar ook goed nieuws omdat er een nieuwe vrijwilliger van Filibata was gearriveerd (ik dus). Of ik wel even naar voren wilde komen om mezelf voor te stellen en om mijn werkzaamheden voor de komende vijf maanden toe te lichten. Een andere vraag was 'what's your talent? Show it'. Daar drong iedereen zo op aan met als gevolg dat ik met een enorme jetlag voor 30 mensen acapella een liedje stond te het zingen. Gelukkig kreeg ik een groot applaus...

Vandaag heb ik voor het eerst de kinderen gezien en meegelopen met de lessen. Wat een schatjes zeg! Gezegend met een stralende lach en gehuld in mooie uniformen beginnen ze de dag met een ontbijt. Vervolgens is het tijd voor ochtendgymnastiek en de begroeting van de leerkrachten. Dit keer ook ' Good morning teacher Burbur' (Berber is wat lastig uit te spreken). Het geheel wordt afgesloten met het zingen van het volkslied (ondertussen hijst een van de kinderen de vlag). Dan begint de schooldag, waarin ik vandaag gezellig heb meegedaan met alle activiteiten. Na de ochtend wilde de leerkracht gelijk feedback en tips voor verbetering. Ik heb overlegd en besloten eerst maar eens een weekje te observeren en te kijken hoe iedereen hier alles doet, voordat ik me daar mee bezig ga houden.

Vanmiddag hebben we een tripje met een busje gemaakt over slingerende bergweggetjes dwars door adembenemende landschappen. Uiteindelijk kwamen we op een marktje terecht, waar ik door iedereen aangestaard werd. Blanken zien ze namelijk niet zo vaak. En dan heb je aan mij wel een hele goeie.... Ik wilde een droogrek voor m'n was kopen op de markt. Vikay (een van de leerkrachten) begeleidde me door smalle steegjes volggepropt met etenswaren, kranten, snoep en noem maar op. Uiteindelijk kwamen we op twee vierkante meter terecht die was volgestouwd met wasmanden, schoonmaakmiddelen, klerenhangers en zo ook een droogrek.

Tot zover mijn belevenissen de eerste dagen. Zaterdag staat een tripje naar de rivier gepland met de staff en de jongens. Ik ben benieuwd!

Ik houd jullie op de hoogte!

Voor degenen die mij een kaartje oid willen sturen, mijn adres is:

Ik heb ook een nieuw Filippijns nummer: 639165771998.

Tot de volgende keer!

Liefs vanuit de Fillipijnse wereld,

Berber.