Lieve allemaal,

Zoals jullie misschien al wel gehoord en gezien hebben in het nieuws hebben de Filippijnen het nog steeds zwaar te verduren. Tyfoons en overstromingen zijn het nieuws van de dag en er komen steeds meer getroffen gebieden bij. De hulp vanuit de regering gaat voornamelijk uit naar de plaatsen die het laatst getroffen zijn, maar de eerder getroffen gebieden hebben uiteraard ook nog steeds hulp nodig. Bij ons in de provincie (Bulacan) zijn bijvoorbeeld gebieden waar de mensen hun huis niet in kunnen omdat alles nog onder water staat en waar het drinkwater besmet is. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat we hier in Damascus erg veel geluk hebben gehad. En het is soms heel onwerkelijk te beseffen dat mensen hier in de buurt niet dat geluk hadden en nu zonder huis, kleding en drinkwater zitten. Om deze mensen te helpen gaan we volgende week met de Damascus familie naar een getroffen gebied hier in de buurt om geld, kleren en andere bruikbare spullen te brengen. We staan de helft van onze rijst af en iedereen is al druk bezig met het inzamelen van spullen en geld. Nu weet ik dat ik jullie al eerder om een bijdrage gevraagd heb, maar toch wil ik vragen of jullie misschien een (klein) geldbedrag over hebben voor de getroffen gezinnen bij ons in de buurt om hun bestaan weer enigszins leefbaar te maken. We gaan het geld en de spullen persoonlijk brengen en kunnen dus met eigen ogen zien waar het terecht komt. Je kunt je donatie storten op mijn rekeningnummer (3214 75 046 tnv A.W. van Dalfsen). Als je geld wilt overmaken zou je mij dan eerst willen mailen hoeveel je overmaakt, dan kan ik het (mocht het nodig zijn) eerst even voorschieten. Alle beetjes helpen! Alvast heel erg bedankt namens Damascus!

Het enige wat we hier op Damascus van het noodweer meekrijgen is het regelmatig uitvallen van de electriciteit. Soms duurt het twee uur voordat we weer stroom hebben, soms een week. Vorige week zaten we bijvoorbeeld zeven dagen zonder electriciteit. Dat betekende dat alle activiteiten vanaf de namiddag in een sfeervol kaarslicht plaatvonden: eten bij kaarslicht, gitaar spelen bij kaarslicht, scrabbelen met de jongens bij kaarslicht, etc. De afwezigheid van stroom zorgde er ook voor dat we op den duur geen water meer hadden en moesten douchen met een emmer water (opgehaald door een van de residents..). Behoorlijk back to basic dus...

Ondanks alle vreselijke berichten, gaat het leven hier natuurlijk gewoon door en begin ik ondertussen al aardig te wennen aan het Filippijnse leven. En wonder boven wonder, ook aan het rijst eten. Ik werd laatst nog geprezen omdat ik voor een tweede keer rijst opschepte. Hulde voor Ate Burber! Verder leer ik steeds meer over de Filippijnse specialiteiten. Een daarvan is “Halo halo”, een melkachtige zoete drank met ijs, vruchten en bruine bonen. Gekke combi, maar eigenlijk best lekker. De Filippijnse bananen-loempia is een van mijn favoriet en de mango’s (de nationale vrucht) zijn hier goddelijk!

Eigenlijk pas ik heel goed in de Filippijnse cultuur. Ze houden hier namelijk heel erg van zingen. Op elk moment van de dag hoor je ergens in de omgeving wel iemand een liedje zingen met behulp van een karaoke apparaat. Zonder enige gene gooien de mensen hier al hun ziel en zaligheid in het zingen van (over het algemeen zeer gevoelige) songs. Zo ook de stoere jongens hier. Een van hen heeft zijn zangkunsten al vastgelegd op mijn mobiel en een andere resident zingt de hele dag het lied “she’s so vulnerable”. Als je iemand vraagt om een liedje te zingen is dat geen probleem en word je met alle liefde en gevoel toegezongen. Ik doe natuurlijk gezellig mee en heb dan ook al vaak het (zeer gevoelige) “het is een nacht” ter hore gebracht. Binnenkort gaan we een karaoke machine huren en dan kan het feest pas echt beginnen…

Een andere reden waarom ik heel goed in deze cultuur pas, is het feit dat ze hier van een witte huid houden. Hoe witter, hoe beter. Ik mag geen shorts aan, omdat de jongens dan teveel naar mijn mooie witte benen kijken (wieha! eindelijk kan ik de blits maken met mijn melkflessen – ik mag gelukkig wel kniebroeken aan). In de winkels worden alle verzorgingsproducten dan ook gelabeld met “whitening”: whitening dagcreme, whitening bodylotion, whitening scrub, etc.

Minder goed nieuws is dat ik afgelopen week een oorinfectie heb opgelopen, waarvoor ik naar een oorspecialist ben geweest. De tocht erheen was eigenlijk al een avontuur op zich. De bus die we normaal gebruiken was kapot, waardoor de kok me aanbood om met de motor te gaan… En daar ging ik, achterop de motor door de rijstvelden, wieha! Vervolgens door het hectische verkeer bestaande uit toeterende tricycles en jeepney’s. Het verbaast me elke keer weer dat iedereen precies schijnt te weten hoe te handelen in de verkeerschaos. Aangekomen bij de kliniek kreeg ik oordruppels, een hele batterij aan pillen en de opdracht om volgende week terug te komen. Dat was afgelopen donderdag. Dit keer geen motoravontuur, maar met de gerepareerde bus en het marktteam mee, waardoor mijn controle bezoekje uiteindelijk de hele dag in beslag nam. Maar ach, zitten in een bus en naar buiten kijken is hier eigenlijk al een ervaring op zich, dus heb ik me maar niet drukgemaakt over mijn planning die hierdoor in de soep liep. In ieder geval een teken dat ik ook aan de Filipino-time gewend begin te raken…

Tot de volgende keer! (Dan heb ik waarschijnlijk foto's van het getroffen gebied dat we gaan bezoeken en kan ik laten zien waar de donaties precies heen zijn gegaan).

Liefs Berber