Lieve allemaal,

Voordat jullie denken dat ik gekidnapt ergens in een filippijnse kubo lig, of opgenomen ben in een filippijns klooster.... Maak je geen zorgen, ik leef nog steeds, maar niet meer op de Filippijnen. Ik zit nu in een internetcafe op Bali....

Nienke en ik hebben de pesos voor de roepia's ingewisseld, de schattige tricycles voor stinkende scooters, droge rijstvelden voor frisse groene, het katholicisme voor het hindoeisme,het labelate voor toerist, filippijnse rijst voor indonesische,de red horse (lokaal bier) voor bintang.... Enja, we missen de Filippijnen: het land dat ons hart gestolen heeft, het land dat ons zoveel dingen geleerd heeft, het landmet al haar lieve inwoners waarvan we er een van waren geworden.... Maar zoalsde meeste filipino's vertrekken ookwij, dutch filipina's,naar het buitenland. Het buitenland begint met Indonesie, daarna zal Australie volgen, danNieuw Zeeland entot slot terug naar Azie met Thailand en Maleisie.

VoordatNienke en ik in geuren en kleurenonze belevenissen zullen vertellen (op een andere weblog die ik jullie later zal sturen), eerstmijn afscheidop Damascus. De laatste maanden voor mijn vertrek 31 maart,kreeg ik al een beetje een onbestemd gevoel.Aan de ene kant had ik erg veel zin om te gaan reizen met Nienke,aan de andere kant wilde ik niets liever danblijven inhet vertrouwde Damascus en de warme familie. De laatste tijd op Damascus was erg fijn.Het gewone leven, devaste rituelen,mijn werk, de kinderen, de jongens.Zelfs de rijstwas ik al enigszins beginnen te waarderen.

Eind februari kon ik Nienke mijn leven op Damascus laten zien.Het was erg leuk om haar eindelijk, na alle verhalen,mijn leven als filipina op het platteland te laten zien. Ook zij werd ontzettend hartelijk ontvangen door de Damascans.De eerste dag hebbenwe Payatas bezocht, een van de bekendste en grootste vuilnisbelten in Manila waar vele gezinnen wonen en werken.Kinderen en volwassenen van alle leeftijden dwalen rond tussen de vuilnis om ietsverkoopsbaars te vinden om zo maar geld voor eten te hebben. Een zeer trieste bedoening.We hebben die dag eten, kleren en speelgoed uitgedeeld om deze mensen een kleine opsteker te geven, alwas het waarschijnlijk maarvooreen dag.... De volgende dag heb ikBethlehem en St Martin, twee andere projecten van Filibata, laten zien. Uiteraard hebben we ook een avond doorgebracht en videoke sferen en hebben we de sterren van deFilippijnse hemel gezongen.....

Toen Nienke weer naar Cebu vertrok, kwam mijn afscheid toch wel heel dichtbij. Ik heb in de laatste maand mijn laatste workshop aan deteachers gegevenen in de DLC waren we druk met de voorbereidingen voor de graduation. Jaja, onze schatjes zouden officieel gehuldigd worden. En op 21 maart was het zover. Met een officiele graduation cap (heerlijk Amerikaans) op hun hoofd riep Tina de kids een voor een naar voren tijdens een nog officieler muziekje.We hadden een programma in elkaargezet met performances, speeches and officiele huldigingen.Mijn eerste performance was nogal legendarisch, eeninspirational messagein tagalog. Nanay had gelukkig mijn engelse versie vertaaldnaar Filipino. Toch bleef het verdraaid lastig om woordendie voor mij als chinees in de oren klinken fatsoenlijk uit te spreken. Gelukkig konden de kids en de ouders me verstaan enwaren zeblij verrast.De awarding was nogal een big deal enwederom zeer Amerikaans, 'the best in' van alles en nog wat en 'most' wat je maar kunt bedenken, kwamen langs. Voor alle prijzen hadden we de mooiste medailles en lintjes gemaakt.Tijdens de graduation heb ik de teachers toegesproken en ze een certificaat uitgereiktvoor de training die ze de afgelopen zes maanden bij mij hadden gevolgd. Alle workshops andpraktijk trainingwerd voor hen nutastbaar.

Na deze belangrijke dag was het schooljaar afgesloten en hadden de kids vakantie. Eigenlijkvoor mij een heel goed moment om te gaan. De vrijdag voor mn vlucht hadden de Damascans een farewell party voor me georganiseerd. Nanay had heerlijk eten bereid ende jongens en de staff hadden een superlieve dans ingestudeerd. Ik moet zeggen dat mn ogen toch wel begonnen te prikken toen ik iedereen zo vol overgave voor mij zag dansen. Als afscheid moest ik ook met alle jongens een solo dans doen, erg schattig. Toen kwam mijn speech. Ik had er erg tegenop gezien, omdat ik bang was voor alle emoties die los zouden komen. Maar het viel mee. Ikheb iedereen bedankt voor de prachtige tijd dieheb mogen beleven in het mooie en warme Damascus. Vervolgens hadden de meesten nog een lieve boodschap voor mij... Na alle toespraken was het tijd voor mn laatste videoke avond, die ik uiteraardoptimaal benut heb....

En nu zittenNienke en ikin Bali met ons hoofd eigenlijk nog een beetjeop deFilippijnen. We vinden het hier ontzettend duur, de mensen zijn niet zo lief als op de Filippijnen en ze spreken al helemaal niet hetzelfde engels...We zijn dus nog een beetje aan het afkicken en acclimatiseren. Maar we hebben de tijd. Komende zes maanden zullen we nieuwe culturen gaan ontdekken, en waarschijnlijk veel eerder dan verwacht, leren waarderen.

Vanaf een verse weblog zullen Nienke en ik jullie op de hoogte houden van al onze avonturen als dutch filipina's op wereldreis!

Ik wil jullie ontzettend bedanken voor het volgen van mijn verhalen enjullie betrokkenheid!

Wordt vervolgd!

Liefs, Berber.